Terminal ingericht voor eerste opvang evacués
Militairen hebben gisteren op de luchthaven van het Pakistaanse Islamabad een speciale opvangplek ingericht voor de evacués. Daar krijgen zij broodnodige hulp en zorg voor ze doorvliegen naar Nederland.
Al vanaf het begin van de missie was er een speciale opvangplek voor Nederlandse evacués op de Pakistaanse luchthaven, maar sinds zondag wordt het punt 24 uur per dag bemand.
Algemeen Militair Verpleegkundige (AMV’er) sergeant 1 Lonneke is pas een halve dag in Islamabad als ze naar de terminal gaat om hulp te verlenen. Ze vangt de evacués op. Dat gebeurt samen met een consulair ondersteunend team, militairen van de geestelijke verzorging en bedrijfsmaatschappelijk werk en militairen van het Air Mobile Protection Team.
Hulp en luisterend oor
De aanwezigheid van de AMV’er bleek al bij de aankomst van de 1e vlucht onmisbaar. “Een oudere meneer stortte op het vliegveld in elkaar. Hij was dagenlang op de been geweest, nu gaf zijn broze lijf het op. De mensen die hier aankomen hebben soms dagen niet gegeten, gedronken of geslapen. Kinderen die uitdrogingsverschijnselen vertonen, mensen die vol spanning en angst zitten. Maar ook mensen die hun voeten volledig kapot hebben gelopen, nadat ze dagenlang het vliegveld probeerden op te komen. Hen helpen we met medische hulp, het uitreiken van voeding en water en het uitdelen van dekens, voor ze doorvliegen naar Nederland. Maar sommige evacués hebben enkel behoefte aan een luisterend oor.”
Inktzwart
Zo ook de 29-jarige evacué. “Alles wat ik heb zit in die tas”, zegt hij, terwijl hij wijst naar een plastic zak. Hij leidde mensen op om geïmproviseerde explosieven onschadelijk te maken. Hierin werkte hij nauw samen met de coalitiepartners van de missie in Afghanistan. Tot de Taliban Kaboel innam. “Ze vielen het huis binnen van mijn collega’s, lichtten hen van hun bed. Toen wist ik: als ik blijf, heb ik niet lang meer te leven. Ik moet vluchten. Dagenlang bracht ik door rond het vliegveld. In de chaos, waar werd geschoten, mensen werden vertrapt in de menigte. Tienduizenden mensen die niets liever willen dan het vliegveld betreden. Mijn toekomst was een paar dagen geleden inktzwart. Ik ben ontzettend blij dat ik Afghanistan heb weten te ontvluchten.”
Smeken en sterven
Even verderop ligt een 37-jarige vrouw. Zij woont reeds 18 jaar in Nederland en was op bezoek bij haar ouders in Afghanistan. “Er heerste een complete chaos op de luchthaven. Overal huilende, hopeloze en wanhopige mensen. Ik raakte vast in het gedrang. Op de grond lagen lichamen. Ik dacht: ik ga hier dood.”
Toch won het doorzettingsvermogen het van de angst. “Ik moet terug naar Nederland, ik moet terug naar mijn kinderen.” Na dagen voor de luchthaven weet ze langs 1 van de checkpoints van de Taliban te glippen. Ze belandt bij een Amerikaanse militair, waar ze haar paspoort en e-mail van de Nederlandse ambassade toont. “Ik smeekte: alstublieft, laat mij door”. Ik ben zo blij dat het gelukt is en ik weer naar Nederland kan. Maar tegelijkertijd doet het ontzettend zeer. Want wat gebeurt er met mijn familie, die ik in Afghanistan heb moeten achterlaten?”
Hun verhalen zijn schrijnend, zegt ook AMV’er Lonneke. “Het is mensonterend wat hen is overkomen. Dat komt wel aan, ook bij mij. Ik vind het mooi dat ik door zorg te bieden deel uitmaak van deze missie en we samen een verschil voor de evacués kunnen maken.”