Beste aanwezigen,
Fijn dat jullie hier vandaag zijn bij de commandooverdracht van het Defensie Ondersteuningscommando.
‘Vandaag is iedereen een VIP’. Dat zijn niet mijn woorden, maar die van jou Mario Verbeek, vertrekkend Dosco-commandant. Jij wilde dat iedereen vandaag hetzelfde behandeld zou worden en dat zegt veel over de persoon én de commandant Verbeek.
Het wordt wel vaker over mensen gezegd, maar jouw sociale kracht is opvallend en authentiek. Zonder aanzien des persoons ben je geïnteresseerd in mensen in het algemeen en ‘jouw’ Dosco-mensen in het bijzonder. Niet omdat het zo hoort, maar omdat je zo bent.
Ik weet ook dat je niet wilt dat het teveel over jou gaat. Vandaag moeten Dosco en zijn ‘ondersteuningscommando’s’ centraal staan.
Ik probeer het, maar je bent onvermijdelijk aanwezig. Bijvoorbeeld als ik één van jouw bekende beeldspraken voor Dosco gebruik: de Formule 1-vergelijking. Iedereen kent Max Verstappen en tijdens wedstrijden kijken we vooral naar hem, z’n wagen, z’n banden en z’n team.
Die staan voor de krijgsmachtdelen, zichtbaar en bij iedereen bekend. Dosco is dat minder. Terwijl we het toch hebben over 9.000 vakmensen, verdeeld over 43 bedrijven en meer dan 400 locaties!
In de Formule 1-vergelijking zorgt Dosco voor het circuit, de tribunes, de beveiliging, de medische ondersteuning, het eten en drinken, de verslaggeving en meer. Zaken waar vaak pas aandacht voor is als het niet in orde is. Dus als het niet opvalt, is dat een compliment.
Niet opvallen is trouwens iets anders dan niet gezien worden. Want Dosco wordt wel degelijk gezien. Juist de afgelopen commandoperiode is voor Dosco bijzonder geweest. We leven ruim 1,5 jaar met oorlog in Europa en dat was direct voelbaar bij DOSCO. Bij het ondersteunen van Host Nation Support aan troepen die de Europese oostgrens versterken. Bij het huisvesten van duizenden Oekraïners. Maar ook de verhoogde alert state heeft gevolgen voor de Dosco-beveiligers en bewakers.
Ook de coronacrisis was een spannende tijd. Onder meer vanwege de inzet van onze mensen in ziekenhuizen en bij de zorginstellingen. Maar vooral doordat er ineens niemand meer was en alles toch doorging. Alle reden om trots te zijn.
Het bevestigde jouw opvatting, Mario, dat we teveel willen dichtspijkeren met regels en bureaucratie. Hier waren geen protocollen voor en toch stortte de organisatie niet in. Er bleek minder sturing nodig dan we soms denken. Jouw devies: durf te vertrouwen op het vakmanschap van onze professionals. Als je die zelf laat nadenken dan komt het meestal helemaal goed. Toevallig komt binnenkort onze nieuwe visie op leiderschap uit en ik denk dat jij die had kunnen schrijven.
Covid en de oorlog in Oekraïne waren niet de enige uitdagingen van de afgelopen 4,5 jaar. Door de verslechterde veiligheidssituatie in de wereld maken we een enorme omslag door. Neem het tekort aan strategische transportmiddelen dat er was. Met een nieuw roll-on-roll-offschip, treinwagons, rangeervoertuigen, extra luchtvrachtcapaciteit en een logistieke hub in bijvoorbeeld de Eemshaven hebben we een flinke slag gemaakt.
Of de medische keten die min of meer aan de beademing lag door de jarenlange bezuinigingen. Daar was het eerder de vraag: waar te beginnen? Die start is gelukkig voortvarend gemaakt. Zo is de relatie met het Centraal Militair Hospitaal en de civiele relatieziekenhuizen uitgebreid en gemoderniseerd.
Veel van die verbeteringen zullen nog vele tientallen jaren in beslag nemen. Dus geen zorgen Jan-Willem: je gaat je niet vervelen. De vastgoed- en de verduurzamingsopgave zijn bijvoorbeeld grote kluiven.
Maar ook op die gebieden zijn al belangrijke stappen gezet. Zo is het vastgoed als geheel in kaart gebracht en ligt er een programma dat scherpe keuzes voor de toekomst niet schuwt.
Mario is overigens de laatste die zou beweren dat zijn opvolger dankzij hem achterover kan leunen. Bescheiden, maar tegelijkertijd een scherpe en kritische geest die houdt van een beetje ontregelen. Niet om het ontregelen zelf, maar om mensen een spiegel voor te houden. Ik ben dus benieuwd naar wat je zo te zeggen hebt…
Je bent geen klassieke officier. Nee, in 1979 nam jij als 17-jarige jongen dienst als soldaat. En van daar ging het gestaag voor- én opwaarts. Puur op basis van je kwaliteiten.
Al moet ik daar wel iets bij opmerken Mario – en ik denk dat jij het er helemaal mee eens bent. Jouw kwaliteiten konden uit de verf komen dankzij je vrouw. Karin, je zal vast wel eens een normale baan voor je man hebben gewenst, maar ik wil je namens Defensie hartelijk bedanken voor je geduld en je steun.
Mario, je bent een buitenbeentje. Je bent bijvoorbeeld niet hier op de KMA begonnen. Maar dat zorgde er wel voor dat je in jouw woorden ‘vrij was van last’. Dat gaf ruimte toen je onderzoek deed naar de cultuur op de KMA. Vrij van last dus…
Maar juist dat lastige onderwerp integriteit en sociale veiligheid gaat jou aan het hart en de veranderingen binnen Defensie gaan jou lang niet snel genoeg.
We kunnen nog zoveel innovatieve systemen kopen. Als we op dit vlak niet veranderen en écht inclusief worden – zei je – dan blijven we een ouderwetse organisatie. Een belangrijke boodschap die ook mij aan het hart gaat en waar ik me volledig bij aansluit.
Je wilde niet veel kwijt over wat je nu gaat doen, behalve dat je je niet gaat vervelen. En je denkt erover een oude liefde op te pakken: fluiten bij het voetbal.
Een mooi bruggetje om te eindigen met jouw geliefde sportvergelijkingen. Het is tijd de bal naar je opvolger Jan-Willem Maas te passen. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij jouw voorzet goed zal benutten.
Ook jij Jan-Willem zal de dingen op jouw manier doen. Door bijvoorbeeld jouw sterke juridische basis te benutten. En zo’n andere wind is helemaal goed, hebben we van Mario kunnen leren.
Zeker is dat Dosco er beter voorstaat dan 4,5 jaar geleden en daar kan Jan-Willem op verder bouwen. Dat is winst voor jouw gewaardeerde en geliefde Dosco-medewerkers en dus voor de hele krijgsmacht.
Mario, hartelijk dank voor alles!