(Oud-) commando's over hun tijd bij het Korps Commandotroepen

Ik dacht, wauw we hebben gewoon commando's in Nederland. Honderdduizend keer gezien in films. Zou dit misschien iets voor mij zijn? Dus ik heb gewoon toen de stoute schoenen aangetrokken en, ondanks dat mijn moeder het niet tof vond, heb ik gezegd: ik ga solliciteren bij de commando's. En dat is gelukt. 

Als je eens commando bent geweest blijf je commando, ook al draag je geen groene baret meer. 

De eerste keer dat je uit een vliegtuig moet springen, als je daar in die deur staat, dat is toch wel heel bijzonder. 

Het is altijd moeilijk om te zeggen, is het een heftige tijd geweest? Het is een leerzame tijd geweest. Het is een interessante tijd geweest. Met ook wel heftige momenten. Ik had het echt voor geen goud willen missen. 

's Nachts werden we plotseling gewekt door de officier van piket. Alarm, alarm. We waren het bij de commando's wel vaker gewend dat je zoals gepland op oefening ging. Dus voor ons was het gewoon, we gaan naar België. Dus wij de vrachtwagen in. En al gauw hadden we in de gaten dat ie de verkeerde kant uitreed. Want hij reed niet richting België, maar richting Zeeland. Ik denk niet dat iemand het besef had wat er eigenlijk precies gaande was. Toen zegt ie: verrek daar achter staat een huis en er zitten nog 4 mensen op. Een man, een vrouw en 2 kindjes. Hij zegt: Willem, sportman van het jaar, hup het water in. Ik dacht alleen maar, die kinderen mogen niet verdrinken. Punt uit.

De eerste missie die we deden was de missie in Srebrenica, met Dutchbat III. 

Ik heb 2 missies gedraaid. Eentje in 2006 naar Afghanistan en 1 in 2009 naar Afghanistan. 

Hoeveel uitzendingen heb ik gehad? Ik heb er maar 1 gehad, een uitzending, maar die duurde 5 jaar.

Toen zijn we in een positie terechtgekomen, waarbij we letterlijk in niemandsland zaten. Tussen de strijdende linies van de Bosnische moslims en aan de andere kant de Serven. Ja, vanaf dat moment hebben we behoorlijk wat uren onder vuur gelegen. 

Vlakbij Srebrenica-dorp zaten 3 commando's ingegraven en dat is uiteindelijk de forward control waarmee ik heb gesproken. 

Mortieren, tanks, snipers, ik denk dat alle soorten en kalibers over ons heen zijn gevlogen en voor en achter ons zijn ingeslagen.

En al gauw werd het bij hem wat hectisch op de grond en gaf hij het commando dat we cleared hot waren om bommen te gaan gooien op de doelen die we zagen op zijn introductie van het gebied. 

Een van de missies die mij heel erg bij is gebleven is een meerdaagse missie geweest, waar we langs een konvooiroute werden gestuurd, waar Nederlandse troepen constant langs reden, maar ook constant aangevallen werden door de Taliban. En dat was voor mijn gevoel echt een sf-missie, echt special forces-werk. Je liep daar met een klein clubje, met de spullen die je bij je had, dat was het. Vrij kwetsbaar. En meerdere dagen achter elkaar. Na nachten niet slapen. Iedere dag werd er geschoten. Heen en weer. En ik kan wel zeggen: ik was niet bang, ja natuurlijk was ik op sommige momenten gewoon bang. Je weet niet als je ergens een hoek om gaat of achter een berg vandaan komt, wat daarachter zit. 

Ja, er zijn er zoveel gesneuveld van ons. Er zijn er in totaal van het 3e regiment 58 gesneuveld. Dat zijn allemaal verschrikkelijke verhalen natuurlijk. Nou ja goed, dat is oorlog. Daar leer je mee leven. Het mooiste is dat je wat voor elkaar over hebt, dat is de kameraadschap, de saamhorigheid.

De reden dat kerels dit werk willen doen is omdat ze een verschil willen maken, in die gigantische onrustige wereld waar we nu in leven. 

Dus ik een touw om m'n lijf heen en ik zwem erheen. En ongeveer halverwege... ja, ik kon niet vooruit en achteruit al helemaal niet, want ik zat vast in prikkeldraad. Ja vent, toen heb ik m'n onderbroek maar uitgedaan en links en rechts uit m'n benen wat prikkeldraad weggetrokken en zo en uit m'n lijf. En ik ben naar dat huis gezwommen met dat touw. Ik heb toen dat touw vastgemaakt aan de schoorsteen. En toen denk ik, jongen als ik nog in dat bootje meega, dan verdrinken we allemaal. Ik weet dat ik terug ben gezwommen en dat ze mij in een deken in een Jeep hebben gelegd. Het water was wel maar 4 graden hè. Achteraf hoorde ik van mensen van, het bestaat niet dat je zoiets kunt overleven. Maar een commando die gaat niet gauw dood. Die geeft nooit op hè. Nee.

Met die jongens waar je intensief mee traint, de jongens waarmee jij in een team zit. En daarna de jongens waarmee je op uitzending gaat, ja dat is een band voor het leven.