"Kameraadschap. Ik begreep gelijk wat hij bedoelde"

Opa werkte bij: de Kriegsmarine van de Duitse Wehrmacht.

Ik werk als: onderofficier toegevoegd GLOH bij 301 Squadron. Ik ben medeverantwoordelijk voor het opleiden en trainen van de vliegers in combinatie met de Fire Support Teams van landmacht en mariniers.

"Mijn opa was Walter Dorsel, een Duitse militair. Mijn moeder was een oorlogskind. Ze had een stiefvader en ging in de jaren '80 haar eigen vader, mijn opa, zoeken. Oma was er fel op tegen dat mijn moeder het uitzocht. Opa werd uiteindelijk eind jaren ’90 gevonden via het KRO-programma Spoorloos. Toen de tv-ploeg op de stoep stond, zei hij gelijk: 'Jullie komen voor mijn Nederlandse dochter'. Hij wist het gewoon en had er op zitten wachten."

Zwanger na romance met een Duitser

"Mijn opa kwam uit een christelijk gezin en was 17 toen hij bij de Kriegsmarine moest opkomen. Hij voer op patrouilleboten en was gelegerd in Harlingen. Hij moest onder andere gecrashte vliegers uit het water oppikken. De patrouilleboten kregen onderhoud op een werf en op een dag kwam hij mijn oma tegen. Ze werden smoorverliefd op elkaar. Mijn opa was gelijk de held van zijn eenheid. Hij had het mooiste meisje van Harlingen aan de haak geslagen. Het klikte tussen die 2 en na een gezellige avond raakte oma in verwachting."

"Ze hadden trouwplannen, maar tegen het eind van de oorlog moesten de Duitsers en dus de patrouilleboten haastig vertrekken. De Canadezen bevrijdden Harlingen en opa kon niet terug naar zijn vriendin. Oma had wat je noemt een drang om te overleven. Vermoedelijk kreeg ze zelfs een Canadees vriendje... maar uiteindelijk trouwde ze met mijn stiefopa. Ze verhuisde naar Utrecht. Voordeel: daar kende men het verleden van oma niet.”

"Mijn opa wilde na de oorlog terug naar Harlingen; naar zijn vriendin. Hij kwam de grens niet over toen de marechaussee er achter kwam dat hij militair was geweest. Hij ging terug naar Duisburg, trouwde en kreeg kinderen."

Kameraadschap

"Ik leerde mijn opa goed kennen vlak na mijn eerste uitzending naar Bosnië. We spraken veel met elkaar. Hij vertelde dat destijds dienstweigeren geen optie was en dat hij zelfs gewond was geraakt. We hadden iets gemeenschappelijks. Ik snapte gelijk wat hij bedoelde, toen hij het over de kameraadschap onder oorlogsomstandigheden had. Dat wederzijds begrip werd alleen maar groter na mijn uitzendingen naar Irak en Afghanistan. Mijn opa was blij met de vrijheid die hij na de oorlog had."

Van dienstplichtige naar beroeps

Patrick is weliswaar ingedeeld bij 11 Luchtmobiele Brigade, maar werkt al een paar jaar op Vliegbasis Gilze-Rijen bij een luchtmachteenheid. Hij noemt zichzelf wel een luchtmobieler in hart en nieren. "Daar ligt mijn hart. Ik hou van het esprit de corps van luchtmobiel. Er heerst op de brigade een andere dynamiek dan hier bij het squadron. Hier denken ze heel bedrijfsmatig. Ik heb hier geleerd Defensiebreed te denken."

Patricks vader diende als dienstplichtige 2 jaar bij de landmacht, maar het kwam niet in zijn hoofd op om te blijven. "In die tijd was dat anders", aldus Patrick. "Hij kwam uit dienst en ging gelijk door naar de fabriek om te werken. Hij kwam uit een groot gezin en het geld was hard nodig." Patrick zelf was in de jaren '90 een van de laatste dienstplichtigen. Hij vond het geweldig bij Defensie en liep zoals hij het zelf omschrijft "rond als een blij ei! Ik wilde blijven en mijn commandant zorgde ervoor dat ik naar de Koninklijke Militaire School kon.

Toen ik tijdens een oefening op Hohenfels een heli zag landen met militairen van luchtmobiel dacht ik: dat wil ik ook."

Onbekend met onvrijheid

"Mijn kinderen zegt het begrip vrijheid niet zo veel. Zij hebben nooit onvrijheid gekend of gezien. Mijn opa heeft het ervaren en ik heb het tijdens uitzendingen gezien. Ik zeg regelmatig tegen mijn dochters: 'jullie hebben geen idee hoe goed je het hebt'. Ik kan kopen wat ik wil. Ik kan eten wat ik wil. Dat kan, omdat 75 jaar geleden wildvreemde militairen ons bevrijdden."

Onbetaalbare vrijheid

"Er wordt mij regelmatig gevraagd waarom ik naar Afghanistan ben geweest. Het was niet alleen omdat het van de politiek moest. Ook om te voorkomen dat hier aanslagen worden gepleegd en er onvrijheid komt. Soms is dat voor buitenstaanders moeilijk te begrijpen, maar ik ben trots op wat ik heb gedaan. We wonen hier op een van de beste plekken op aarde in vrijheid."

"Vrijheid is nagenoeg niet te betalen. Daar moet je wat voor over hebben, maar we zijn daar naïef in geworden."