Videoportretten 'Ik ben reservist'

Ik heb van m'n 18e tot m'n 34e bij de Koninklijke Marine gewerkt, dus ik ben echt wel getogen bij de Koninklijke Marine. En alles wat ik doe dat doe ik vanuit mijn achtergrond bij de marine. En de marine is toch nog een deel van mij. En daarom wil me graag ook nog inzetten voor de marine en dat kan heel goed als reservist. Als ik weer actief ben als reservist, zoals bijvoorbeeld aan boord van de Johan de Witt, dan heb ik een gevoel van thuiskomen vaak. Het is toch weer terug in een wereld waar ik lang onderdeel van ben geweest, die ik heel goed ken. Ik weet dat ik daar ook nog iets kan bijdragen en dat maakt het extra leuk natuurlijk.

Als het soms zo uitkomt, dan werk ik thuis en dat kan in mijn baan. En dat is fijn, want dan kan je lekker het gezinsleven een beetje meemaken. Lekker een broodje mee-eten. Horen wat de kinderen hebben meegemaakt op school. Nou, als ik de kans heb ga ik lekker met de meiden op stap. Soms naar het strand of naar het zwembad. Of gewoon lekker naar de speeltuin hier vlak in de buurt.

Ik werk bij ProRail, ik werk bij de afdeling ICT. Ik zorg dat die ICT up-to-date blijft en steeds vernieuwd wordt. ProRail komt niet altijd positief in het nieuws, maar ondertussen zorgen wij er wel voor dat er meer dan 1 miljoen mensen per dag van A naar B kunnen reizen. En daar ben ik trots op.

Als mijn kleinkinderen er zijn bij ons thuis, dat is gewoon een groot feest. Zowel voor mijn man als voor mij. We gaan gewoon leuke dingen doen.

Ik heb vroeger als KVV-er gewerkt, bij de luchtmacht ook. En mijn man spoorde mij aan, ik geloof dat ik een jaar of 47 was, dat hij zei: is dat voor jou niks, reservist? Als reservist is onze hoofdtaak: bewaking, een vredesbewaking is wat wij doen. We proberen de boel zo laag mogelijk te houden, dat het niet gaat escaleren. Te allen tijde moet je proberen kalm te blijven.

In Mali heb ik de binnenring beveiligd. Ik heb ook in Afghanistan een uitzending gedaan. Daar ben ik niet als bewaker geweest, maar de verhuizing van de F-16's gedaan. 

In het dagelijkse leven ben ik chauffeur bij PostNL. Mijn werkdag start ik om een uurtje of half 9, dat ik naar Ede rijd. Dan maak ik de post klaar, de nodige tassen zet ik in mijn wagen. Ga ik dus een route rijden, echt de landerijen eigenlijk op, de boerderijen, en die voorzie ik van post.

Mijn opa had vroeger een paard waarmee hij het land bewerkte of aardappelen van het land haalde. En tijdens mijn lagere schoolperiode ben ik daar heel veel wezen logeren. En als we dan op het land waren geweest om aardappelen te zoeken, mocht ik als we terug waren altijd even op het paard rijden. Dus daar is het eigenlijk begonnen. 

Het is zo mooi als je te paard een buitenrit maakt door de bossen. Een stukje in galop. De vrijheid die je dan voelt. Ja, prachtig. Even niet aan het werk denken, even niet aan andere zaken denken. Maar gewoon lekker genieten.

Nu ben ik dan bij Defensie als burger werkzaam. En daar kwam de unieke kans om mijn passie voor paarden te combineren met mijn werk als burgermedewerker bij Defensie. Als reservist-ruiter ben ik lid van de bereden brigade en kan ik ingezet worden voor ceremoniële taken. Een goed voorbeeld daarvan is het meerijden met Prinsjesdag. Dan zit ik in het peloton, een groep van 24 ruiters. Dat is gewoon supergaaf. Al die mensen die komen kijken naar de stoet en de Gouden Koets die ergens achter je aanrijdt en achter je aankomt. En dat je toch je steentje bijdraagt in zo'n ceremonieel iets.

Voor mij persoonlijk is het de kans om werk en mijn hobby te combineren. En zo ook als personeel- en organisatieadviseur, een burgermedewerker hè, te snuffelen aan het militair zijn. Dus ik heb ook meer inzicht in van hoe is het nou als je militair bent, en een rang hebt, en met hiërarchie te maken hebt, en die saamhorigheid. Dus ik kan me beter in mijn militaire collega's verplaatsen, dus dat is een hele fijne. En daarnaast denk ik dat je als reservist in het algemeen gewoon een goede bijdrage hebt, doordat ik een operationele collega die maak ik vrij eigenlijk, die kan z'n reguliere taken gewoon blijven uitvoeren. 

Bij Defensie werken met paarden, ja hoe mooi kan je het krijgen. 

Ik ben grondverkeersleider op Schiphol. En wat dat voor mij inhoudt, is dat ik zorg dat al het grondverkeer op Schiphol dat van een landingsbaan af komt, of van een gate af komt, dat dat veilig gaat naar de plek waar het naartoe moet. Het is gewoon heel erg gaaf om te zien dat je honderden vliegbewegingen per dag hebt en dat je die allemaal in veilige banen weet te leiden.

Ik weet nog heel goed vroeger als kind dat ik met mijn ouders meeging naar de militaire open dagen. Ik heb best wel veel familieleden die werkzaam zijn bij Defensie. Of zijn geweest bij Defensie. Dus ik weet wel dat ik daar al liep en dat zag, en dat me dat onwijs aan heeft gesproken. En hier op Schiphol, dat je dan langs de snelweg reed en er reed een vliegtuig over het viaduct, en je zag dat en ik had altijd wel het gevoel dat dat het wereldje was voor mij.

Ik vind het heel erg leuk dat ik daar nu ook deel van mag uit maken. Het is echt een unieke plek. Dus ik heb zeker iets met vliegtuigen, ik heb ook zeker iets met Defensie en het is voor mij een ideale mix dat ik dat mag combineren nu.

Doordat ik iemand sprak die ook reservist was en daar hoorde ik dus dat je naast je werk een functie kan gaan uitoefenen bij de luchtmacht, daar ingezet kunt worden. Nou, daar heb ik gesolliciteerd en nu mag ik zeggen dat ik ook militair bent bij de GLR. En dat is ontzettend leuk. Het is ook heel leuk om af en toe je pak aan te mogen trekken en dan ben je ineens weer anders. Die dubbele rol vind ik heel erg mooi.

Wat ik voor de luchtmacht nu beteken? Ik verzorg daar cursussen en in mijn geval moet je dan denken aan stressmanagementcursussen. En dat gaat over collegiale ondersteuning. En dan moet je denken dat als een collega een traumatische ervaring heeft meegemaakt, dat een andere collega hem weet te monitoren, weet te steunen, weet waar hij op moet letten, weet hoe hij een gesprek in moet gaan. Daar is een heel protocol voor en dat trainen wij.

Het is heel fijn dat ik mij daar als reservist in de beroepsorganisatie hard voor kan maken. En ik vind het heel fijn dat als ik een paar dagen een cursus doe en daar een goed gevoel bij krijg. Waar ik dan de volgende dag weer op Schiphol sta en al die vliegtuigen zie aankomen en vertrekken, dan geniet ik daar ook weer vol van. Dus voor mij... de combinatie is het 'm, absoluut.

Ik wilde een steentje bijdragen, dan wel aan de maatschappij, aan een betere wereld. Ik wilde mijn eigen lichaam, mijn eigen hoofd, mijn eigen handen, mijn eigen voeten inzetten om op die manier een steentje bij te dragen. Mijn hoofdtaak nu is dat ik voorlichter en werver ben voor 30 Natres-bataljon, dus dat is Zuid-Nederland, provincies Zeeland, Brabant en Limburg. En mijn taak is eigenlijk om daar uiteindelijk mensen binnen te halen die naar een voorlichting willen komen. En dat doe ik dus samen met een team. En de voorlichtingen zelf geven we dus op een van de 5 locaties. En daar geef ik de voorlichting.

Ik wilde commando worden. Hetgeen wat mij daar aansprak was gewoon het actieve, sportieve, mentaal, lichamelijk alles uit jezelf halen. Na een jaar kwamen ze erachter dat ik een aangeboren afwijking had aan mijn hart. En in die periode ben ik 3 keer geopereerd. Ik heb de KMS wel afgerond. Ik ben toen geplaatst in Oirschot om instructeur te worden. Maar ja, je passie, je droom, het werd op dat moment stopgezet. Nou ja, besloten om uiteindelijk een hbo-opleiding te gaan doen.

Ik ben trainer, ik ben facilitator van sessies, ik spreek graag en ik sta graag voor groepen. Of dat dan in de evenementenbranche is of voor klassen... uiteraard bootcampen, het actief bezig zijn, mensen motiveren, activeren, buiten, sportief. Eigenlijk komt alles van wat Defensie mij destijds heeft geboden komt nu terug in mijn burgerbestaan.

En toch miste ik wel het groene pak. Toen kwam de Natres op mijn pad. Dus nu is het ideaal te combineren door en de leuke dingen te doen die ik bij Defensie toen al deed. Nu als coach, facilitator, docent, noem maar op. En daarnaast toch nog af en toe dat groene pak aan te hebben, het wapen om te hebben en lekker door de blubber te banjeren. Ja, die combinatie is heerlijk.

In mijn middelbare schooltijd was ik gefascineerd door de films van Cousteau. Het zicht, de gewichtloosheid, de rust ook. Behalve je eigen bellen die je dan hoort, soms de vissen, ja dat fascineert me wel.

Ik ben in 1985 bij de marine begonnen. Daar heb ik mijn opleiding tot duikarts gevolgd, die 2,5 jaar duurde. Vervolgens in '91 hoofd Duikmedisch Centrum. De laatste 5 jaar had ik in mijn marine actieve tijd al een 0-aanstelling op het AMC. Dat hield in dat ik 1 dag in de week daar werkte, onderzoek deed en marinecollega's begeleidde bij wetenschappelijk onderzoek. Dat heeft geleid tot een bijzonder hoogleraarschap, belegd bij anesthesiologie bij de hyperbare kamer in het AMC.

Wat we doen met de patiënten is dat we ze gecontroleerd naar 15 meter diepte brengen en dan gedurende een periode van ongeveer 2 uur 100% zuurstof geven. En dan moet u denken aan patiënten die baat hebben bij hyperbare zuurstof, die daar in de tank 20 keer, dus 4 weken achter elkaar, 2 uur per dag in zitten. En bijvoorbeeld kanker hebben gehad, bestraald zijn of slechte wondgenezing hebben, die hebben baat bij de 100% zuurstof. En daar doe ik een deel mijn klinisch werk, waarbij ik patiënten zie en spreek en ze begeleid bij zeg maar hun hyperbare sessie.

Aan een kant hebben we de kennis van het Duikmedisch Centrum, heel erg fysiologisch gezien, vanuit een gezonde populatie. We hebben hier een tank staan waarin patiënten behandeld worden met hyperbare zuurstof, die kennis hebben we. In het ziekenhuis is het een heel andere populatie, een klinische populatie. Je zoekt natuurlijk naar overlap. En met de kennis die wij als Duikmedisch Centrum hebben, en ik als hoogleraar, kunnen we zowel wat betekenen voor de kliniek en ik kan weer de techniek en expertise gebruiken die in het ziekenhuis voor handen is. 

Ik heb wel heel duidelijk het gevoel dat ik wel verbonden ben als reservist bij de Koninklijke Marine. Maar dan in die unieke positie als hoogleraar voor de komende 5 jaar. Zodat ik op die manier kan dienen bij de Koninklijke Marine. En me dienstbaar kan maken in ons aandachtsgebied, in ons onderzoeksgebied. 

Als ik de kinderen met de fiets naar het station breng, dan rijd ik echt een prachtige route. En dan haalt mijn zus ze op, want mijn zus is gastouder eens in de 2 weken. En de kinderen blijven daar dan een nachtje slapen ook, ga ik ze uitzwaaien. Als ik van het station dan naar mijn werk rijd, dan heb ik echt een heel vrij gevoel. Ik ben hier echt op mezelf en ik wordt geacht om alles te kunnen.

Heb is heel belangrijk voor kinderen om te lezen. Ik heb zelf vroeger veel gelezen, wij hadden geen televisie thuis. En mijn moeder heeft heel veel gelezen. En dat heeft mij een enorme woordenschat gegeven. De ervaringen op deze bus, in dit werk, zijn echt totaal verschillend van mijn werk bij de Natres. 

De meerwaarde voor mij bij de Natres is dat ik uit mijn gewone leven stap, in een echt totaal ander iets. Dat je te maken hebt met hiërarchie, dat is gewoon nodig om het allemaal goed te laten lopen, dat iedereen z'n taak heeft. En het kameraadschappelijke is echt subliem, dat is voor mij het meest belangrijke. Met het schieten zie je gewoon echt dat je goed schiet of niet goed schiet. 

Mijn man is beroepsmilitair. Die is op uitzending. Ik mis zijn creativiteit wel thuis, want hij is heel handig en creatief. En ja, nu ben ik alleen aan het klussen en heel vaak denk ik, ja het is wel heel fijn om even samen bezig te zijn. 

Deze combinatie is zo mooi, mijn gewone werk, huisvrouw zijn en de verbouwing, en de Natres. Het is gewoon een hele mooie combinatie. 

In het dagelijks leven ben ik brandweerman. Het specialisme wat ik daarbij heb is het hoogtereddingsteam en dat is een team wat uitrukt als de reguliere brandweer er niet meer bij kan.

Natuurlijk geeft het geloof mij momenten van geluk. Ik sta wel met 2 benen in de wereld en ik voel ook de pijn in mijn lichaam. En ik heb ook mijn waarom-vragen. Maar ik weet gewoon vanuit mijn geloof dat mijn leven een doel heeft. En dat doel is al op verschillende manieren naar voren gekomen. 

Een mooi voorbeeld waar dat eigenlijk in uitkwam was het ceremonieel bij de MH-17.

Het bijzondere is dat ik vanaf het moment dat ik mijn nek brak, waarbij ik niet wist dat ik iets ooit zou bewegen, dat hadden de artsen mij ook niet beloofd. Die hadden gezegd: je ademt en dat is al een zegen. Ik heb zoveel mensen daarover kunnen vertellen, over wat mij overkomen is aan rust en aan extra kracht die ik gekregen heb. Dan is dat doel al bereikt. Dus ja, vaak vind ik daar heel veel geluk in.

Reservist zijn, voor mij is dat eigenlijk gewoon weer marinier zijn. En dat is het allerbelangrijkste wat ik wil. Daarbij is het voor mij een hele goede leerschool ook. Het is niet alleen maar mijn passie uitoefenen, maar het is ook de mogelijkheid zoeken, en ook krijgen hier, om je verder te ontwikkelen.

Een collega vertelde tegen mij: Simon, we zijn op zoek naar burgers die we in kunnen zetten als militair, als reservist. Voordat ik mij definitief aanmeldde heb ik mij goed geïnformeerd. Van wat betekent dat nou, reservist. Toen ik daar een duidelijk beeld van had heb ik me definitief aangemeld en ben ik de opleiding ingegaan.

Ik werk bij een adviesingenieursbureau. Daar ben ik technisch leidinggevende, teammanager. We werken binnen de afdeling civiele techniek. Binnen Defensie ben ik functioneel specialist en tevens lid van het managementteam van netwerk infrastructuur. Daar heb ik ook een leidinggevende rol, samen met een aantal andere mensen. Het zijn allemaal mensen die een technische achtergrond hebben, die werken aan projecten in een technische omgeving.

Regelmatig denk ik natuurlijk nog terug aan de tijd dat ik in Irak zat. Dat waren hele intense dagen. En ook de dingen die we meemaakten... dat was zeer intensief. Het moment dat Paul Bremer tijdens de persconferentie in december 2003 riep "We've got him" waren wij zwaar onder de indruk. En dat zijn natuurlijk ervaringen, dat laat je nooit meer los. 

Begin 2008 ben ik naar Afghanistan geweest. We hebben heel veel verschillende projecten uitgevoerd. Projecten gedaan om de levenssituatie van mensen te verbeteren. 

Als ik thuis kom zijn ze natuurlijk heel enthousiast, want ze hebben mij gemist en ik heb hen gemist. We hebben natuurlijk wel contact gehouden, maar ze vliegen me wel om mijn nek. Ze geven mij wel een heel welkom gevoel. Wat ik voor mijn werkgever doe, wat we als gezin hebben en het werk voor Defensie. Die driehoek, die moet in balans zijn. Dus we zitten regelmatig met de agenda's op tafel om dingen op elkaar af te stemmen.