Annet, partner van een militair met meerdere afgeronde missies

Mijn man is in 2010 naar Afghanistan geweest. En hij is meerdere keren uitgezonden naar Sint-Maarten. De eerste keer dat hij op uitzending was woonden we net samen en heb ik het eigenlijk allemaal een beetje over me heen laten komen. Ik dacht: ik zie wel wat er gaat gebeuren, hoe dit gaat. Ik was natuurlijk ook alleen. Ik hoefde allen voor mezelf te zorgen, dus dat scheelde echt heel veel.

Nu ga ik er wel heel anders mee om. We gaan van tevoren met elkaar in gesprek. In deze tijdsbestek, wat moeten we doen, wat gebeurt er allemaal? Het leukste voorbeeld is: mijn zoon werd 6 en toen was Jeff op uitzending naar Sint Maarten. Hij was jarig en dan maak ik er wel wat van. Ik had pakketjes bij de deur gelegd. Ik heb hem heel erg bij die dag betrokken ondanks dat hij er niet was. En aan het eind van die dag zei mijn zoon: dat heeft pappa echt goed geregeld. Toen dacht ik, ja je moest eens weten, maar dit is helemaal oké.

De eerste keer dat hij naar Sint Maarten ging, dat is in 2016 geweest. Het was een hele pittige tijd, want in die tijd kochten we onze nieuwe woning. Onze dochter was net 8 weken. Hij stuurde wel eens foto's dat hij lekker in het zonnetje zat en ik liep 's avonds met een huilende baby. En door het tijdverschil was het ook wel heel lastig om contact te hebben.

We hebben daar van tevoren niet echt over gesproken hoe we dat zouden doen. We hadden wel duidelijk het vangnet. Mijn ouders, mijn schoonouders, tantes, nou ja zussen, broers. De oppas die doorging, want we hadden toen ook al een zoontje. Dat liep allemaal door, dat was wel van tevoren geregeld, zodat ik er niet helemaal in mijn eentje voor stond. En ik werkte zelf fulltime, dus ik had zeker dat vangnet nodig. Onze dochter was 8 weken, dus toen hij net een week weg was moest ik ook weer aan de bak. Toen had ik zeker m'n vangnet nodig om er voor de kindjes ook te zijn. En het mooie is dat ze het zelf ook heel fijn vinden om iets voor je te kunnen doen. 

Ik vind dat je een uitzending samen doet. Omdat op het moment dat het hier thuis niet goed gaat, zit hij niet lekker in z'n uitzending en kan hij niet goed z'n werk doen. Wanneer trek ik aan de bel, als ik hulp nodig heb, als ik het niet meer trek of als hij het niet meer trekt. Wat vertel je elkaar? Zodat je ook weet, ondanks dat er afstand is, dat er ook weer geen afstand is. Omdat je gewoon een team bent samen. 

Mijn vangnet is nu aan het informeren hoe het met mij gaat. Maar het was vroeger wel zo dat er heel veel werd gevraagd hoe het met mijn man is, hoe heeft hij het daar, waar slaapt hij, wat doet hij de hele dag? En dan dacht je soms wel eens, de uitzending doe je echt samen. Dus het is belangrijk dat het goed met hem gaat, maar ook hoe het met mij gaat. 

Een tip die ik zeker heb als thuisblijver is: leid ook wel je eigen leven, hoe moeilijk het ook is. Je bent alleen, maar er zijn nog zoveel mogelijkheden juist door hulp te accepteren en aan te nemen. Doe ook wat je zelf leuk vindt. 

Ik merkte dat ik zeker in de beginjaren heel erg in de overlevingsmodus ging. Ik ging gewoon maar door. Ik ging wel meerdere malen over m'n grenzen heen. Omdat je toch dacht: ik wil het alleen kunnen, dus weinig hulp vragen. Weet je, neem alsjeblieft een schoonmaakster, dat zorgt ervoor dat je heel veel tijd over hebt. Geef dingen uit handen, waardoor jij weer ruimte hebt om andere dingen te doen. Want je hoofd is vol, je hebt genoeg te regelen, zeker als je kinderen hebt. Dan krijg je gewoon daar veel meer tijd voor. Of ook voor jezelf om met vriendinnen leuke dingen te doen. Ja, ik denk dat dat wel belangrijk is.

Toen, in corona, hij plotseling naar Sint Maarten moest en wij niet wisten hoe lang hij weg zou blijven, konden wij ons eigenlijk nergens op instellen. Ook voor de kinderen was dat een lastige situatie. De wereld stond op z'n kop. We wisten ook niet dat als er wat gebeurt, hoe makkelijk is hij dan thuis. Ik denk dat dat de enige keer was dat ik het lastiger vond.

Het positieve is toch wel het weerzien met elkaar. Het trotse gevoel op het moment dat je hebt als je partner op missie gaat en thuiskomt en echt iets goeds heeft gedaan. Die trotse momenten maken het draaglijk. En dat je partner doet wat hij leuk vindt. Ik denk dat het gewoon heel belangrijk is om elkaar daarin te steunen. 

Wanner we kunnen staan we zeker voor andere mensen klaar, om die balans er in te houden. Ik denk dat het heel belangrijk is om in contact te komen met andere thuisfronters. Wissel zeker met elkaar gegevens uit op informatiedagen, thuisfrontdagen. Want daar heb je gewoon heel veel steun aan omdat je elkaar veel beter begrijpt.