Elise, partner van een uitgezonden militair

Mijn man is op uitzending geweest. Hij zit bij de landmacht. Hij is echt betrokken ook met de kinderen. Hij belt om te kijken hoe het met sport gaat. Of we mailen het huiswerk en dan kan hij ook gewoon vanuit daar overhoren. 

We leerden elkaar kennen. Hij stond op het punt om op uitzending te gaan. Ja, dan tast je toch een beetje af van hoe gaat het in z'n werk en wat is Defensie? Of wat kan ik verwachten? Dus dat was wel een spannende tijd. Maar ook leuk om elkaar zo te leren kennen. 

De tweede keer dat hij op uitzending ging, ja dan maak je echt afspraken met elkaar. Welke dingen gaan we doen van tevoren? Leuke dingen met de kinderen of extra met vakantie.

We hadden met de oudste wel wat problemen qua hoe de middelbare school reageerde op mijn zoon. Niet echt meelevend. Ze wilden hem niet even een moment voor zichzelf geven. En uiteindelijk heeft mijn man BMW in Mali aangesproken: wat moeten we hiermee, wat kunnen we hiermee? Uiteindelijk heeft BMW de middelbare school gebeld en gezegd: hoe kunnen jullie als school ook helpen, bij mijn zoon? Gelukkig was dat goed afgesloten en voelde hij zich daarna ook gehoord en gezien. 

Voordat mijn man op uitzending ging zijn we om de tafel gaan zitten. We hebben het boek Handleiding nabestaanden gepakt en ingevuld. En ook even gesproken over hoe gaat het eruit zien qua communicatie. Toen je op televisie zag dat er een bomaanslag was en ik niet precies wist wat er aan de hand was en ik na de black hole mijn man aan de telefoon kreeg. Hoe gaat het in z'n werk? Je kan eigenlijk net niet goed begrijpen wat er aan de hand is. Hij mag natuurlijk niet alles vertellen. Dat vond ik echt lastig om daar hoogte van te krijgen. 

Op een gegeven moment ga je wel met mensen praten in de omgeving. Met vrienden of familie. Hoe meer ik erover praat hoe makkelijker het voor mij wordt om het naast me neer te leggen. Er waren niet altijd mensen die daar begrip voor hadden. Die konden ook niet echt voelen hoe het is om je man op uitzending te hebben. Ik heb wel een hele leuke andere thuisfrontvrouw ontmoet. En ik moet zeggen dat we daar nog steeds vriendschap mee hebben. Dat is ook al 10 jaar. En dat is heel fijn om te voelen wat een andere thuisfrontvrouw ook heeft. Die verbinding met elkaar. Eigenlijk is dat niet altijd bij familie of vrienden of bij de buren hetzelfde. 

Wat ik heel leuk vond is dat mijn man bloemen stuurde of een handgeschreven brief. Zo merkte je toch dat hij mij steunde en dat je het samen doet, zo'n uitzending. En dat voelde echt geliefd. Voordat mijn man thuiskwam hebben we wel goed besproken aan de telefoon en eigenlijk ook wel een beetje vooraf, van hoe gaan we het aanpakken hoe je naar huis toe komt. Hij zit daar in een bubbel, ik zit in mijn ritme met de kinderen. Hij past zich eigenlijk rustig aan in het gezin. Langzaam mag hij zich een beetje met het gezin bemoeien. En zo pakt hij toch zijn vaderrol langzaam weer op. 

Bij de volgende inzet zou ik sommige dingen anders doen. Ik zou de kinderen toch wat beter voorbereiden. Ze zijn nu wat ouder, dus je kan ook meer in gesprek met ze gaan. Je kan ook vragen aan ze: wat verwacht je van mij, wat verwacht je van je vader? Ja, meer in contact met de kinderen, dat zou ik anders doen. 

Het Veteraneninstituut heeft mij benaderd of we een filmpje konden maken over het thuisfront. Toen heeft mijn man via Facetime gebeld en heeft mijn jongste zoon zijn voetbalwedstrijd gespeeld. Ik heb die gefilmd met mijn telefoon en hij aan de andere kant. En zo konden we laten zien hoe je ook op die manier contact kan hebben. 

Mijn tip voor het thuisfront is: maak leuke herinneringen. Je doet een uitzending toch samen. Ga lekker een boswandeling maken of doe leuke dingen. Ga een weekendje weg. Dat zou mijn tip zijn.